Review: De jacht op het verloren schaap | Haruki Murakami

Bladzijde 26, zin 1: “Wil je iets fris drinken?”

Toen ik onlangs Kafka op het strand las wist ik dat ik nog veel meer van deze fantastische Japanse schrijver moest lezen, jullie zullen zijn boeken dus wel met enige regelmaat voorbij zien gaan komen in de toekomst. Bij de bieb nam ik laatst deze mee, vooral omdat die roze/rode cover me aansprak, één van mijn favo-kleurencombi’s en ook de titel intrigeerde me. Geheel toevallig zag ik een paar dagen later dat Tessa dit boek had gekozen als haar juni-Murakami, lees hier haar recensie.

Waar gaat het over?
Vertellen waar dit boek over gaat is nog niet zo makkelijk, maar ik zal het proberen (Tessa is hier veel beter in dan ik). De naamloze hoofdpersoon is een 31-jarige reclameman uit Tokyo, net gescheiden en aangetrokken door zijn nieuwe vriendin vanwege haar sensationeel mooie oren. Op een dag wordt hij benaderd door een onbekende man, een vreemd en beetje sinister type, tot in de puntjes gekleed en heel streng. Deze man dwingt hem op zoek te gaan naar een heel specifiek, maar schijnbaar onvindbaar schaap.

De onbekende man is ervan overtuigd dat het vinden van het schaap de enige mogelijkheid is om het leven van De Leider (het kopstuk van een extreem-rechtse organisatie) te redden. En hij gelooft ook dat de held van het verhaal de enige is die het schaap kan vinden omdat hij in het bezit is van een foto van het schaap. Hij laat de hoofdpersoon geen keus en samen met zijn vriendin gaat hij op zoek.

Wat vind ik ervan?
Bizar verhaal dus, maar heel boeiend en vol prachtige zinnen, kleurrijke, bijzondere personages en onwaarschijnlijke wendingen. Ik heb er weer van genoten, die man heeft zo’n fantastisch mooie schrijfstijl, daar moet ik wel van houden. Ik vind het moeilijk uit te leggen wat er dan zo mooi aan is, dat moet je denk ik ervaren, dus daarom zomaar een alinea die me aansprak, een stukje van de beschrijving van het huis van de leider door de hoofdpersoon.

“Het was een – hoe zal ik het zeggen? – vreselijk eenzaam gebouw. Laat ik het zó proberen uit te leggen: je hebt een algemene regel, en daarop bestaan natuurlijk de nodige kleine uitzonderingen. Maar met het verstrijken van de tijd spreiden die uitzonderingen zich als vlekken uit, tot je een volledig andere algemene regel hebt. Maar daarop ontstaan natuurlijk ook weer de nodige kleine uitzonderingen… om kort te gaan, zo’n soort gebouw was het. Het zag eruit als een voorhistorische levensvorm die in het wilde weg was geëvolueerd zonder te weten waarheen.” (blz 81 – 3e alinea)

Niet dat dit ook maar in de verste verte toereikend is om een volledig beeld te geven van Murakami’s talent, maar het gaat om het idee. Hij schrijft heel levendig zodat het voelt alsof je zit te luisteren naar begenadigd verteller die jou zeer gedetailleerd het verhaal van een van zijn reizen doet en waar je de rest van de dag/week/maand naar zou willen blijven luisteren. Heerlijk!

Wij gaan een paar daagjes uit in eigen land, dus mijn volgende post zal pas weer zaterdag zijn (ik blijk namelijk niet zo goed in vooruit bloggen). Tot dan!

Challenge-updates:
Boek 38/53 #boekperweek

Volgende review (as zaterdag): De passie / Jeannette Winterson

De jacht op het verloren schaap (Hitsuji o meguru bÚoken) | Haruki Murakami (Vertaling: Jacques Westerhoven) | Atlas | 1990 | ♥♥♥♥